Juli mjesec '92 godine bio je prepun ratnih i politickih pritisaka. Zlocini koji su se dešavali po Vogošci, niko od civilne vlasti i policije nije pokušavao da sprijeci. Sva ta pasivnost stvarala je strah i kod onih najhrabrijih građana koji su pokušavali da se suprostave zlocincima. Osjecalo se da su zlocinci spremni pucati u one koji pokušaju zaštititi svog komšiju, a da vlast nece poduzeti ništa da zaštiti građane, pokrenu krivicni postupak i kazne pocinioce zlocina. Stanovništvo Vogošce bilo je ogorceno na takvo stanje, jer je izgledalo da je vlastima bilo važnije, da po svaku cijenu, imaju što vecu brojcanu pomoc u odbrani srpske teritorije.
Nakon ubistva Biser Raseme, civilna vlast u Vogošci konacno se trgla iz pasivnosti i pokušala je da zaustavi mistriozne nestanke i ubistva njenih građana! Sumnje da su pojedini dobrovoljci iz Srbije glavni krivci za zlocine po Vogošci, konacno je i potvrđena, kada su Rasemine komšije cule dvojicu zlikovaca dok su razgovarali ekavskim narecjem.
Predsjednik opštine Koprivica Rajko, zahtjevao je da dobrovoljci iz Srbije pod hitno i bezuslovno napuste teritoriju Srpske opštine Vogošca, šta se vrlo brzo i ostvarilo. Ubrzo nakon odlaska ove jedinice dobrovoljaca, u naselje stiže nova! Ovoga puta, vlasti Vogošce pouceni lošim iskustovm, postavili su uslove pod kojim tek pridošla grupa dobrovoljaca može ostati u Vogošci.
U tom periodu muslimanska vojska iz Sarajeva svakodnevno je atakovala na brdo Žuc, na kojem je uspjela da ovlada srpskim selima i nanese velike gubitke srpskim braniocima. Vođe tek pridošlih dobrovoljaca, Ostojic iz Baranje i Bokan iz Beograda, shvatili su da je stanovništvo Vogošce izgubilo povjerenje u dobronamjernost dobrovoljaca. Zbog toga su odlucili da njihova jedinica ne bude smještena u naselju, nego na samom brdu Žuc, kao pojacanje linije odbrane Vogošce . Postavljen je veliki vojnicki šator u jednom nagibu ispod same kote 850, gdje se nalazio i kontejner u kojem je bila smještena komanda odbrane brda Žuc. Šator je bio dovoljno veliki da se u njega smjestilo oko tridesetak doborovoljaca. Njihova odluka da se smjeste direktno na lijniji odbrane Vogošce, podržana je od srpskih boraca i srpsog stanovništva Vogošce, što je djelomicno povratilo poljuljano povjerenje o dobronamjernosti pojedinih dobrovoljaca.
Bio je to period kada su TV mediji iz Sarajeva jako puno uticale na svijest srpskog naroda. Srpski narod u BiH koji se nije slagao sa politikom Alije Izedbegovica i vojnicki se suprostavio, nazivan je srbo-cetnickim agresorom. Zbog toga su mnogi ljudi, uglavnom po selima odbijali da uđu u sastav srpske vojske, govoreci da oni nece da ratuju, nego žele samo da odbrane svoju kucu.
U Vogošci se to najviše osjecalo u Hotonju. Stanovnici Hotonja jedan period su iskljucivo branili svoje kuce i kraj njih cuvali stražu. Međutim, to je tako trajalo sve dok nisu shvatili da zbog takavog nacina odbrane, na teritoriji Vogošce najviše stradaju baš oni u Hotonju. U tom periodu na teritoriji Vogošce najviše je stradalo stanovništvo Hotonja, uglavnom od pogodaka iz snajpera.
Primjeceno je da muslimanska vojska u tom periodu nije postavljala linije odbrane na svojoj teritoriji, nego samo isturene straže, kao predostrožnost od moguceg srpskog napada. Uvidjelo se da u tom periodu srpska vojska nema namjeru da izvodi vece napade na prostore pod muslimanskom kontrolom, nego pokušava da organizuje odbranu teritorija koje je smatrala da je naseljena pretežno srpskim stanovništvom, pa je vlast u Sarajevu to iskorištavala da organizuje napade na srpske teritoorije sa što vecim brojem svojih vojnika.
Iako su pregovori o društvenom uređenju BiH, bili stalno u toku, borbe oko Sarajeva nisu jenjavale. Nije se znalo kada i kako ce se završiti pregovori između zaracenih strana, pa se iz tog razloga veliki dio srpskog stanovništva Vogošce trudio da što casnije i svijetla obraza doceka kraj sukoba i povratak svojih komšija, koji su zbog sukoba napustili naselje Vogošce.
Sva ta dešavanja u i oko Vogošce prošla su uz žestoke borbe oko Ilijaša. Stalno granatiranje Ilijaša sa okolnih brda, odnosila su mnogobrojne civilne žrtve u kojim su nerijetko ginuli i Ilijaški muslimani. Artiljerijski udari po Ilijašu dolazili su sa okolnih brda, a pretežno iz sela Gornja Misoca. Granatiranje i stradanje Ilijašana bila je svakodnevnica. Nije bilo zgrade ili kuce na kojoj su prozorska okna bila od stakla. Ilijaški prozori bili su zavijeni u najlone. Sve je to uticalo da se pokrenu borbe oko Ilijaša i pokuša da se neprijatelj odmakne što dalje od naselja.
U junu mjesecu u Ilijaš stiže ljuti Krajišnik, Banjalucanin major Josipovic. Za kratko vrijeme uspio je da organizuje odbranu Ilijaša i razbije lokalizam koji je, kao i u Vogošci, vladao među stanovnicima Ilijaša. Krenuo je u ofanzivu i jedno po jedno selo oko Ilijaša stavljao pod srpsku kontrolu.
Međutim, granatiranja iz Gornje Misoce nisu prestajala. Selo je bilo teško za osvojiti zbog svog geografskog položaja, ali nije bilo izbora i još od sredine juna srpski napadi na Gornju Misocu su se uzaludno smjenjivali. Pricalo se u to vrijeme da ga ni Tito u Drugom svjetsko ratu sa svojom vojskom nije pokušavao osvojiti zbog njegovog povoljnog odbrambenog položaja. Ovoga puta situacija je bilo takva da se to moralo što prije uraditi, kako bi Ilijaški stanovnici mogli slobodnije da se krecu gradskim ulicama..
Kroz selo Gornja Misoca prolazila je rijeka Misoca. Kako se njeno korito pružalo kroz predivnu nezagađenu prirodu, rijeka je iskorištena da se na njoj izgradi vodovod za napajanje Iljaša sa pitkom vodom. Osim vodovoda, u Gornjoj Misoci se nalazili i dalekovodovi za napajanje Ilijaša sa elektricnom energijom. Muslimanska strana iskoristila je taj monopol i još prije izbijanja sukoba zatvorili vodu i presjekla dotok elektricne energije za stanovnike Ilijaša. Ilijašani su bili nekoliko mejseci u mraku, a snadbjevanje sa pitkom vodom imali su iz kasarne Rajlovac. Voda se dovlacila sa cisternama, zbog cega su se po ulicama Ilijaša stvarali dugacki redovi ljudi. Tako su građani Ilijaša bili cesta i laka meta artiljerijskim projektilima. Po Srpskom Sarajevu se u to vrijeme najviše pricalo o Ilijaškim stradanjima. Bila je u to vrijeme Sarajevska opština sa najvecim procentom broja poginulih! Sve ih je to prisiljavalo da što prije krenu u napad. Jedna od glavnih udarni tacki bilo je selo Gornja Misoca.
Selo Gornja Misoca se nalazilo na uzvišenju. a do njega se morala preci jedna velika dolina. Pred samim selom nalazile su se velika brda. Iza tih brda pružalo se selo Gornja Misoca. Selo se zbog svog položaja moglo braniti sa malim brojem ljudi. Međutim, iako se predpostavljalo da ce biti veoma teško ovladati selom, nije se odustajalo od izvođenja napada. Smatralo se da je akcije neophodna za spas i sigurniji život Ilijaškog stanovništva.
Selo Misoca bilo je dobro opremljeno artiljerijskim oruđima i granatama, odakle su gađane i ostale opštine Srpskog Sarajeva. Sve je to uticalo da je major Josipovic uspio da vojska iz druge opštine dođe na Ilijaško ratište i zajednickim snagama krenu u napad na Gornju Misocu. Do tada je bilo nezamislivo da vojska iz druge opštine dođe u borbu na tuđu teritoriju. Ali ta barijera je probijena i za pomoc u ofanzivi na Misocu, 19 jula 1992 godine, iz Vogošce krenule su dvije jurišne jedinice, Specijalna jedinica Bore Radica i Krivoglavacka, Penina jurišna jedinica!
Nakon ubistva Biser Raseme, civilna vlast u Vogošci konacno se trgla iz pasivnosti i pokušala je da zaustavi mistriozne nestanke i ubistva njenih građana! Sumnje da su pojedini dobrovoljci iz Srbije glavni krivci za zlocine po Vogošci, konacno je i potvrđena, kada su Rasemine komšije cule dvojicu zlikovaca dok su razgovarali ekavskim narecjem.
Predsjednik opštine Koprivica Rajko, zahtjevao je da dobrovoljci iz Srbije pod hitno i bezuslovno napuste teritoriju Srpske opštine Vogošca, šta se vrlo brzo i ostvarilo. Ubrzo nakon odlaska ove jedinice dobrovoljaca, u naselje stiže nova! Ovoga puta, vlasti Vogošce pouceni lošim iskustovm, postavili su uslove pod kojim tek pridošla grupa dobrovoljaca može ostati u Vogošci.
U Vogošci se to najviše osjecalo u Hotonju. Stanovnici Hotonja jedan period su iskljucivo branili svoje kuce i kraj njih cuvali stražu. Međutim, to je tako trajalo sve dok nisu shvatili da zbog takavog nacina odbrane, na teritoriji Vogošce najviše stradaju baš oni u Hotonju. U tom periodu na teritoriji Vogošce najviše je stradalo stanovništvo Hotonja, uglavnom od pogodaka iz snajpera.
Primjeceno je da muslimanska vojska u tom periodu nije postavljala linije odbrane na svojoj teritoriji, nego samo isturene straže, kao predostrožnost od moguceg srpskog napada. Uvidjelo se da u tom periodu srpska vojska nema namjeru da izvodi vece napade na prostore pod muslimanskom kontrolom, nego pokušava da organizuje odbranu teritorija koje je smatrala da je naseljena pretežno srpskim stanovništvom, pa je vlast u Sarajevu to iskorištavala da organizuje napade na srpske teritoorije sa što vecim brojem svojih vojnika.
Iako su pregovori o društvenom uređenju BiH, bili stalno u toku, borbe oko Sarajeva nisu jenjavale. Nije se znalo kada i kako ce se završiti pregovori između zaracenih strana, pa se iz tog razloga veliki dio srpskog stanovništva Vogošce trudio da što casnije i svijetla obraza doceka kraj sukoba i povratak svojih komšija, koji su zbog sukoba napustili naselje Vogošce.
U junu mjesecu u Ilijaš stiže ljuti Krajišnik, Banjalucanin major Josipovic. Za kratko vrijeme uspio je da organizuje odbranu Ilijaša i razbije lokalizam koji je, kao i u Vogošci, vladao među stanovnicima Ilijaša. Krenuo je u ofanzivu i jedno po jedno selo oko Ilijaša stavljao pod srpsku kontrolu.
Međutim, granatiranja iz Gornje Misoce nisu prestajala. Selo je bilo teško za osvojiti zbog svog geografskog položaja, ali nije bilo izbora i još od sredine juna srpski napadi na Gornju Misocu su se uzaludno smjenjivali. Pricalo se u to vrijeme da ga ni Tito u Drugom svjetsko ratu sa svojom vojskom nije pokušavao osvojiti zbog njegovog povoljnog odbrambenog položaja. Ovoga puta situacija je bilo takva da se to moralo što prije uraditi, kako bi Ilijaški stanovnici mogli slobodnije da se krecu gradskim ulicama..
Selo Gornja Misoca se nalazilo na uzvišenju. a do njega se morala preci jedna velika dolina. Pred samim selom nalazile su se velika brda. Iza tih brda pružalo se selo Gornja Misoca. Selo se zbog svog položaja moglo braniti sa malim brojem ljudi. Međutim, iako se predpostavljalo da ce biti veoma teško ovladati selom, nije se odustajalo od izvođenja napada. Smatralo se da je akcije neophodna za spas i sigurniji život Ilijaškog stanovništva.
Selo Misoca bilo je dobro opremljeno artiljerijskim oruđima i granatama, odakle su gađane i ostale opštine Srpskog Sarajeva. Sve je to uticalo da je major Josipovic uspio da vojska iz druge opštine dođe na Ilijaško ratište i zajednickim snagama krenu u napad na Gornju Misocu. Do tada je bilo nezamislivo da vojska iz druge opštine dođe u borbu na tuđu teritoriju. Ali ta barijera je probijena i za pomoc u ofanzivi na Misocu, 19 jula 1992 godine, iz Vogošce krenule su dvije jurišne jedinice, Specijalna jedinica Bore Radica i Krivoglavacka, Penina jurišna jedinica!
No comments:
Post a Comment